Vrijdag de 13de: altijd een bijzondere dag in mijn bestaan. Zo lang als ik me bewust ben van mijn achternaam doe ik extra voorzichtig. Daar kan ik columns over vol schrijven. Maar dit keer wil ik terug naar vrijdag de 13de maart.
Nog 22 nachtjes slapen en dan weten we wie de opvolger van ‘onze’ Duncan Laurence is. Een van zijn voorgangers als winnares was de Italiaanse Gigliola Cinquetti. Dat was nog uit de tijd dat er een overzichtelijk aantal echt Europese landen meedeed. Met de artiest kwam ook een dirigent mee het podium op. Die was minstens zo belangrijk als de opnameregisseur nu. Het bellen langs de 12 hoofdsteden was ook toen al een fenomeen. In 1964 won de toen 16-jarige Gigliola: een pril, puur en ontwapenend meisje.
…per amarti
Geheel onschuldig zingt ze over haar jeugdige leeftijd. Ze is nog niet toe aan de liefde, het beminnen van haar vriendje. Die staat overigens op de b-kant van het plaatje: Sei un bravo ragazzo. Het ‘singletje’ sleep ik nog altijd achter me aan. Het was een van mijn eerste plaatjes. Om de een of andere reden vond ik dat van die ‘bravo ragazzo’ minstens zo leuk. Was het niet vanwege het gitaarloopje dan toch wel vanwege de Italiaanse jongen. Want zo ver ging mijn kennis van het Italiaans toen al wel.
#metoo reverse
Dat mijn voorkeur naar jongens uitging voelde ik al in mijn tienerjaren. Op mijn achttiende moest het dan maar gebeuren. Na een superspannende achtervolging op een zaterdagmiddag door de binnenstad ging ik met een jonge Indo-meneer mee. Binnen no-time had ik hem over zijn eigen bank heen getrokken. Ik denk dat hij wel een #metoo-slachtoffer was avant la lettre. Maar ik vond dat we wel lang genoeg om de hete brij heen hadden gedraaid op weg naar zijn huis.
Ganymedes
Hoe oud moet je zijn om aan de liefde toe te geven? En hoe kom je iemand tegen met wie je prettig die eerste stappen kunt zetten? In bars en clubs cirkelden de roofvogels over de jeugd. Al in de Griekse oudheid zette Zeus in de gedaante van een adelaar zijn klauwen in de fraaie Ganymedes. Nu gaat dat vaak ook digitaal, maar het principe is niet anders. Ooit hoorde ik van een man uit het Westland die zaterdagnacht om 2 uur de wekker zette om richting ‘Afterdark’ te gaan. “Als rijpe appelen; je gooit er nog een drankje in en…….”.
Apollo
Ooit was er voor de jongere gay of queer ‘Apollo’. Niet toegankelijk voor oudere adelaars. Daar was het misschien in de ogen van nu wat kneuterig, a-commercieel en gemoedelijk, maar je was er ‘onder elkaar’. Nu vervult The Hang-out 010 zo’n functie voor de jongere die nog aan het ‘scrollen’ is. Maar een speciale vrijdagavond in de maand in Ferry voor jongeren die zoeken naar hun ‘amore romantico, ma ora no’: hoe mooi zou dat zijn!
Elke organisatie heeft (on)bewuste vooroordelen en normen. Deze vooroordelen zijn bijna nooit slecht bedoeld, maar hebben uiteindelijk wel invloed op de veiligheid die jij ervaart op je werk en misschien zelfs op de carrièrekansen die je hebt.
Hoe sterk zijn zulke vooroordelen? En wat is je eigen verantwoordelijkheid daarin? Houd je zelf ook zulke beelden in stand of ga je er tegenin? En wat kan je organisatie doen om zulke vooroordelen zichtbaar te maken of, nog beter, weg te nemen?
In deze uitzending gaan we op zoek naar een antwoord op deze vragen. Jojanneke van der Toorn zal ieder thema inleiden. Zij is bijzonder hoogleraar Inclusie van Lesbische, Homoseksuele, Biseksuele en Transgender Werknemers op het Werk aan de Universiteit Leiden en tevens universitair hoofddocent sociale en organisatiepsychologie aan de Universiteit Utrecht. Ze bespreekt feiten en fictie rondom stereotypen, bias en intersectionaliteit. Bregje Spijkerman gaat vervolgens hierover in gesprek met verschillende mensen uit het onderwijs en het bedrijfsleven.
Dit online evenement wordt georganiseerd door KPN en Student Pride NL.
Frank is coördinator van The Hang-Out 010, een veilige plek waar jongeren zichzelf kunnen zijn, zichzelf kunnen ontwikkelen en support kunnen vinden van professionals en jongeren zoals zij. In deze video vertelt Frank over wat The Hang-Out doet en wat hij signaleert bij jongeren.
In de column 'Kruisbestuiving' heeft Kees Vrijdag het over huidhonger: de hunkering naar lichamelijk contact.