In deze column dit keer de spot op ‘something completely different’. Maar wel iets wat ons allemaal ontzettend bezighoudt, dagelijks goed is voor volle pagina’s en ook steeds meer zorgen baart. Hoe gaat het met onze werkers in de gezondheidszorg?
Voor de zomer nog had een groepje mensen, die tweejaarlijks een onderscheiding in de stad uitreiken, bedacht: “Hoe mooi zou het zijn als we de harde werkers in de gezondheidszorg ‘op het schild hijsen’? Als collectief dank-je-wel namens de stad, namens alle Rotterdammers.”
Zo gezegd, zo gedaan. Dat is best een hele puzzel, maar waar een wil is… Een datum was al eerder met de burgemeester en het stadhuis afgesproken, een vrolijke artiest was bereid gevonden voor een muzikaal intermezzo en in de hal van het stadhuis stonden op de omloop de receptiebuffetten al klaar. Bij wijze van spreken dan.
Vorige week woensdag zouden de Paul Nijgh-penningen aan zes zorgmedewerkers feestelijk worden uitgereikt. Maar de vierde golf kwam daartussen: het stadhuis ging op slot, de ‘penningkrijgers’ en hun 150 genodigden moesten aan de bak in het ziekenhuis en de feestspeeches konden worden opgeborgen. “Het voelde niet goed om nu een feestelijke happening te houden.” De bronzen penningen verroesten niet en wachten op betere tijden.
Gelukkig zijn er door Open Rotterdam fantastische, indringende en ontroerende 1 minuutfilmjuweeltjes gemaakt. Die zijn vanaf medio oktober, per week één portret, uitgezonden.
Op Open Rotterdam vindt u die filmportretten* van de laureaten en hun collega’s:
Wie wil weten hoe het in de zorg is, hoe het eraan toe gaat, ook nu weer: kijk die zes minuten naar deze noeste, onversaagde en dappere Rotterdammers.
*Met dank aan de Erasmusstichting en stichting Volkskracht