Maaspodium... wekelijks fiets ik er langs en vraag ik me af welke voorstellingen er gespeeld worden. Nu is mijn kans, ik heb een kaart voor de voorstelling The Hot Peaches (van De Toneelmakerij en DOX). Bij binnenkomst in het theater staat de lobby vol met kledingrekken en props, veelal in regenboogkleuren en met veel glitter. Al nadenkend wat het met mij doet word ik uitgenodigd lid te worden van de peach family met een zelf gekozen naam, die ik op een armbandje mag schrijven... ik hoef niet lang na te denken om mijzelf "I am a curious peach" toe te bedelen en laat mijn nieuwsgierigheid de vrije loop : hoe gaat mijn eerste theaterbeleving hier zijn, wat mag ik verwachten bij deze speciefieke voorstelling, welke mensen komen er nog meer vanavond? Terwijl mijn gedachten op volle toeren bezig zijn, druppelen mensen binnen die zich vergapen aan de kledingrekken... de "keuzestress" resulteert uiteindelijk in een kleurrijke.outfit, waarmee de mensen op de foto worden gezet.

In de blauwe theaterzaal nemen de bezoekers plaats, het podium is gevuld met een kleurrijk decor waar acht artiesten achter een 'net' van lampen staan te wachten om op te mogen treden... de peach family wordt gekenmerkt als een safe space waar iedereen zichzelf kan zijn : de artiesten gaan tijdens de voorstelling laten zien wie ze zijn, zowel voor als achter de schermen : zang, dans en hysterische acts volgen elkaar in rap tempo op en zo wordt het verhaal verteld van the hot peaches, van 1969 tot vandaag... een opeenstapeling van feitjes, leuke weetjes en soms confronterende (voor)oordelen waar mensen binnen de queer community mee te maken krijgen... een naadloze overgang tussen Nederlands en Engels laat goed zien dat de boodschap in alle talen hetzelfde is : iedereen mag zijn/haar/hun eigen authentieke zelf zijn, liefde krijgen én geven is onderdeel van lid van de chosen family/community zijn... de show wordt afgerond met het antwoord op een prangende vraag die aan het begin van de voorstelling werd gesteld : "Mijn moeder is trots op mij, maar wat zou mijn vader ervan vinden?". Het applaus aan het einde van de voorstelling verstomt wanneer een van de artiesten een briefje in de handen krijgt geschoven : "Ik ben trots op je. Papa". Een nog luider applaus overstemt de brok in mijn keel die ik even moest wegslikken...

Mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog meer komt wordt tenslotte mooi beantwoord : een aankondiging van de première van de voorstelling The Ozard of Wiz, gevolgd door een turbo workshop vogue en een spetterende demonstratie... curiosity killed the cat, but these people killed the stage... chapeau Maaspodium, you'll see me again soon.