Afgelopen weekend had Krimpen aan den IJssel alle kleuren van de LHBTI-regenboog. Op een demonstratie georganiseerd door COC Rotterdam Rijnmond kwamen zo’n 400 demonstranten af. Aanleiding? Je hebt het vast voorbij zien komen: deze aflevering van BOOS. Hierin probeerde Leon Houtzager met dominee Anthonie Kort het gesprek aan te gaan, na een aantal homofobe uitspraken van Kort waartegen Leon aangifte had gedaan. Tot een dialoog kwam het niet. Wat wél volgde, was een demonstratie van het COC en een uitreiking van vele brieven die door inwoners uit Krimpen en de rest van Nederland waren geschreven. Ik sprak drie van al die honderden Nederlanders die Leon een hart onder de riem wilde steken. Waarom hebben ze dit gedaan? En wat hopen ze dat deze actie bereikt?

Diversiteit aan Nieuwe  Rotterdammers

Een vorige column ging over de onfortuinlijke KIrvan uit Zuid-Afrika. Zijn gefilmde portret komt voor op de Vlaggenparade aan de Maas. Postuum is hij daarmee onderdeel van de ‘Parade van Nieuwe Rotterdammers’.
De Vlaggenparade is een ‘Wees Welkom’ aan alle nationaliteiten. Elke vlag dient als een eigen mini-ambassade. Je komt via de QR-code op de vlaggenmast op de webpagina van dat land. Of: via de website www.vlaggenparade.nl en kies dan een land. Hier wordt kort het een en ander verteld over dat land. Er staan soms ook actuele artikelen over het land.

'Rainbow-vote': beken kleur

Hoera: ik mag weer stemmen! Eén keer in de vier jaar is het democratische feest. En het electorale spektakel is nu nog groter dan ooit. In voorbije jaren was het voor mij op afstand al duidelijk wat ik ging stemmen. Man Dennis zat in Brussel in de politiek en dan zie je van dichtbij waar iemand voor staat: 100% bevlogenheid, inzet en sociaal.
Maar dat is verleden tijd en nu ligt het politieke speelveld weer open. Dat maakt het ineens minder voor de hand liggend. Er is zoveel gebeurd in die afgelopen jaren. Het hele parlementaire bouwwerk heeft een deuk opgelopen. Bij de toeslagenaffaire bleek iedereen pakken boter op z’n hoofd te hebben. Dit keer beperk ik mijn keuze tot een homo-vriendelijk persoon.

Het EK 2020 nadert zijn hoogtepunt. Zondag wordt de éne winnaar bekend. Ook zonder onze ‘Orange Manschaft’ is het een spannende ontknoping. Een aantal wedstrijden terug was er collectieve verontwaardiging over de Hongaarse anti-homowetgeving. En ook verontwaardiging over hoe de UEFA daar op zijn beurt weer halfslachtig mee omging.

Dat deed mij denken aan mijn ervaringen als homo-ambassadeur medio jaren ’10 toen we een bijeenkomst hadden gepland voor voetbalclubs met de snoevende titel ‘Alleen Maar Winnaars!’.

De homo-ambassadeurs waren door B&W-gezondenen, ‘mensen met een missie’. Een bijdrage leveren aan de acceptatie van LHBT’ers & diversiteit in de stad. Wij begonnen met het onderwijs. Wij stonden niet voor de klas, maar spraken met de directies van scholen: ‘Hoe is e.e.a. hier geregeld?’ Dat leverde allerlei inzichten en ‘best practices’ op. De toenmalige wethouder heeft er haar voordeel mee gedaan.

Na het onderwijs wilden wij ons richten op de sport. En waarom ook niet: voetbal. Daar was nog wel een wereld te winnen. Dat bleek al bij het maken van afspraken met ‘de grote drie’ uit het betaalde voetbal. In één geval moesten we grof geschut ‘boven over’ inzetten om überhaupt een afspraak te maken. Met vier m/v sterk op gesprek in een glazen vergaderzaal. De rest van het personeel was duidelijk gebriefd: “Er komen zo homo’s, maar allemaal normaal doen s.v.p.!” Het was net niet zo dat ze met de neus tegen de ruiten geplakt stonden, maar de verwachtingen waren hoog gespannen.

Het viel natuurlijk zwaar tegen toen er geen wat nu Martien Meilanden, Paul de Leeuwen of Ellie Lusten zouden zijn, binnenkwamen. Mannen in pak met stropdas en een degelijk geklede vrouwelijke directeur met een respectabele track record. Toen de kou uit de lucht was en er niks opzienbarends te zien was, hadden we een heel goed gesprek.

Wij wilden het aandachtsveld wel breder trekken: niet alleen acceptatie van homo’s, maar van diversiteit in den brede én ook racisme. We spraken af een expertmeeting te doen, in de herfst. De grote drie zouden daar voor bestuursleden van amateurvoetbalclubs laten zien wat zij deden aan projecten: hun ‘best practices’. Datum geprikt, wethouder geregeld, RADAR deed mee en ook de John Blankenstein Foundation zou een bijdrage leveren.

Maar toen we de bijeenkomst verder wilden ‘afwerken’, kregen we te horen dat we ‘een korting op de zaalhuur konden krijgen’. Maar meer ook niet: geen verhaal, geen best practice, geen medewerking. Uren voor lul gesproken met de grote drie en veel geregel, georganiseer en gezoek naar de uit te nodigen amateurbestuurders. Want dat is verre van goed georganiseerd, zo bleek. Kortom: nada, niente en zeker niet ‘Alleen Maar Winnaars!’. Er is inderdaad nog een wereld te winnen.

De homoambassadeurs gingen een aantal jaren terug op bezoek bij schooldirecties. Om te zien hoe zij omgingen met diversiteit. Zo stonden Hugo Bongers en ik een keer op de stoep bij een groot bakstenen schoolgebouw. Er werd opengedaan door een conciërge met een witte bril. “Dag, ik ben Karel. U komt voor de directeur? Loopt u maar met mij mee.”

Dat was nog eens een vriendelijke, duidelijke en efficiënte ontvangst. Duidelijk ook, want wij voelden ons gelijk thuis als homoambassadeurs. Niet alleen vanwege de witte bril, maar ook verder spraken kleinigheden voor zichzelf. Karel wás ook vooral zichzelf. Het gesprek met de directeur en een vertrouwenspersoon uit het lerarenkorps verliep in een goede sfeer. De school staat in een deelgebied met overwegend bewoners met een migratieachtergrond’. Ik citeer uit het verslag van dit gesprek: “Uitgangspunt van het directiebeleid is ‘handhaven van de balans’. De grote verscheidenheid van culturen op de school is een risico. Alles is erop gericht een goede balans tussen culturen, godsdiensten en etniciteiten te handhaven. De directie moet waakzaam zijn, adequaat reageren en extremen eruit halen.” Volgens de directie slaagde men daar redelijk goed in. Allerlei voorbeelden van goede resultaten, oplossingen en gebluste brandjes passeerden de revue.

Mij is vooral bijgebleven dat er in een les over homoseksualiteit gesproken werd. Daarbij vond een aantal jongens van de tussenleeftijd dat ‘die allemaal op een boot moesten worden gezet naar een ver eiland of zoiets’. “Maar wat doen we dan met Karel?” “Neen, Karel niet natuurlijk; Karel is van ons”, luidde het bijna verontwaardigde antwoord. Dat vonden wij een mooi statement bij het slot van ons gesprek. Karel met de witte bril begeleidde ons weer naar buiten. In het verslag staat daarover: “Bij het afscheid meldt de duidelijk homoseksuele conciërge dat leerlingen ‘altijd bij hem komen uithuilen als er iets mis is gegaan.”

Ik ben voor een standbeeld voor onze ‘Karels met de witte bril’.

“Als je homo’s liefde toont, dan zul je net als hen branden en stenen om je oren krijgen.” Geloof mij, dit soort uitspraken zijn in Krimpen aan den IJssel, waar ik ben opgegroeid, doodnormaal. Vorige week nog deed dominee Anthonie Kort van de Mieraskerk deze uitspraak in één van zijn preken. Hij voelt zich gesterkt door de wet en de politiek die hem geen strobreed in de weg leggen. Dus kan hij doorgaan.

Vorig jaar deed ik aangifte tegen deze dominee, omdat hij de burgemeester, wethouders en gemeenteraadsleden van Krimpen aan den IJssel had opgeroepen om homo’s uit te bannen. Door LHBTI’s te accepteren in onze samenleving, roepen wij namelijk het coronavirus op ons af.

Op 18 maart was het Internationale Vrouwendag. Daarom organiseerde Unboxing Rotterdam, project van Dona Daria, de Intersectionele Vrouwendag, in samenwerking met Stichting Arminius. Een divers scala aan spreeksters deed hun verhaal en ik sprak na afloop met Asali Mieger en Miryam Mejhed over LHBTI+-representatie in intersectioneel feminisme.

"Niet elk glazen plafond is op dezelfde verdieping", zo beschrijft de eerste spreekster van de avond Daphny Griffioen het belang van intersectionaliteit. Een zwarte vrouw voert een strijd aan twee fronten, tegen racisme en als feminist. Daarnaast strijdt niet elke vrouw voor hetzelfde doel. De een kan streven naar een functie als directrice, terwijl de ander vecht om uit een gewelddadige relatie te ontsnappen. Daphny Griffioen heeft zelf ervaren dat niet iedereen met dezelfde kansen wordt geboren. Door afkomst, achtergrond, door iets banaals als een naam: "Een Tahira wordt minder snel aangenomen." 

Op 17 maart kun je je democratische stemrecht uitoefenen, en zoals je weet, elke stem telt! Om te zien hoe partijen rekening houden met inclusiviteit en LHBTI+-rechten en andere zaken die belangrijk zijn voor jou, zijn er meerdere kieswijzers beschikbaar. Hierbij een aantal tips voor de meest relevante kieswijzers die je kunnen helpen je keuze te maken of te heroverwegen. Een eerste hulp bij je keuze is te kijken welke 8 partijen het Regenboog Stembusakkoord hebben ondertekend.