Britt: “Ik wilde Leon geven waar ik als zestienjarige enorme behoefte aan had.”

“Mijn naam is Britt, ik ben biseksueel en christen. Ik ben opgegroeid in een heel veilig en warm gezin, waar ik altijd mezelf kon zijn. Ondanks de veilige omgeving waarin ik opgegroeid ben, heeft het best lang geduurd voor ik uit de kast kwam. Het zijn van een LHBT'er in mijn kerk is niet altijd makkelijk. Ik heb heel erg gevochten met mijn geloof en seksualiteit en miste representatie. Iemand die me liet zien dat ik niet alleen was. Ik hoopte dat ik met mijn brief Leon kon laten zien dat hij niet alleen is. Hem als het ware geven waar ik als zestienjarige enorme behoefte aan had. Ik heb zelf nog steeds het meest last van interne onverdraagzaamheid. Soms word ik wakker met het gevoel dat ik mezelf voor de gek houd. Dat ik moet kiezen. Ik hoop dat mensen Gods liefde mogen uitdelen. Dat we mogen laten zien dat de kerk bereid is om excuses te maken. Om wonden te helen. En anders op zijn minst het gesprek te starten. Christelijke LHBT'ers bestaan, we zijn overal, en we gaan niet weg.”

Margreet de Groot: “Je hoeft het uiteindelijk niet met elkaar eens te zijn. Begrip lijdt hopelijk tot rekening houden met elkaar.”

“Ik ben Margreet de Groot. Ik ben 48 jaar, gescheiden en zonder kinderen. Ik ben christelijk opgevoed, in een heel beschermende gereformeerde omgeving, met gereformeerde scholen en denkbeelden. Inmiddels heb ik mijn eigen christelijke weg met God gevonden en voel me niet per se thuis bij het kerkelijke instituut.
De reden dat ik de brief schreef, is dat ik in mijn opvoeding heb meegekregen dat homoseksualiteit niet kan. In die tijd was het binnen de kerkelijke kring wel geaccepteerd dat homoseksualiteit geen keuze was, maar dat je daarmee geboren werd. Maar je mocht er vooral geen uiting aan geven. Ik geloofde dat destijds ook. Maar in de loop der jaren veranderde mijn beeld van God en van het geloof en ik kon dat denkbeeld niet meer voor mijzelf verkopen. Iedereen is mens en geliefd door God. God maakt geen onderscheid. Wie je ook bent. Wie ben ik dan om een ander voor te schrijven hoe hij moet leven. Het doet mij intens verdriet dat vanuit verschillende geloofshoeken er wel uitsluiting en veroordeling is. Dat gaat zo voorbij aan de essentie van het geloof. Het raakte mij om te zien hoe hard Leon zijn best doet om in gesprek te gaan en dat dit op zoveel verzet stuit, letterlijk. En dat kan niet. Daar moet iets van gezegd worden.

Persoonlijk maak ik geen onverdraagzaamheid en onverschilligheid mee. Maar toen ik kind was, maakte het mij al verdrietig dat als je een beetje anders was dan anderen je buiten de boot viel. Ik snapte dat ook niet. Ik zag al op de lagere school dat een klas door ons kinderen zelf in groepen werd verdeeld en dat de eenlingen die anders waren overbleven. Ik probeerde dan maar aansluiting te zoeken bij de eenlingen. Maar als kind is het zo moeilijk, omdat je dit proces nog niet goed kan uitdenken. Mensen zijn soms zo onverdraagzaam.

Ik hoop dat met deze specifieke actie de kerk in Krimpen open staat voor een gesprek, en dan specifiek dominee Kort. Ik hoop dat ze zonder oordeel kunnen luisteren naar Leon en hoe het voor hem voelt dat dominee Kort en deze kerk zijn standpunt over homo’s op deze manier naar buiten brengt. Of de standpunten van dominee Kort gaan veranderen weet ik niet. Ik hoop natuurlijk wel dat hij zijn hart open zet en dat dit ruimte geeft. Maar als er in ieder geval maar naar elkaar geluisterd kan worden en dat er begrip is voor de gevoelens van een mens die geraakt is door standpunten van een kerk. Je hoeft het uiteindelijk niet met elkaar eens te zijn. Begrip lijdt hopelijk tot rekening houden met elkaar. En laat er vooral liefde zijn."

Burgemeester Vroom, Krimpen aan den IJssel

Joris Zijleman: “Ik wil dat er in dit land meer belangstelling komt voor spiegeling van je gedrag.”
“Mijn naam is Joris Zijlemans, ik ben een 21-jarige muzikant uit Tilburg. Ik heb vijf jaar gewoond in een erg gelovig dorpje buiten Breda, in mijn vaste vriendengroep zijn er ook mensen die uit de bijbelbelt komen. We geinen geregeld over die zwartekousencultuur, maar dat is meer een soort verwerkingsmechanisme. Leon lijdt naar mijn gevoel aan het feit dat hij zich in zijn geboorteplek weggetreiterd en onwelkom voelt. Dit voelt voor mij als een groot onrecht.

Ik ken zelf goed het gevoel van een onverschillige en onverdraagzame omgeving. Ik ben autistisch, ik heb een vorm die PDD-NOS heet met sporen van ADD. Ik heb als kind erg veel moeite gehad om mijn gedrag te spiegelen op anderen en in de hand te houden. Hierdoor werd ik door klasgenoten als vreemd bestempeld. Dingen die voor andere leerlingen heel gewoon waren zag ik als vreemd, moeilijk of inefficiënt en dit ook vice versa. Als ik nu tot de dag van vandaag met deze mensen spreek, doen ze altijd alsof er nooit iets aan de hand is geweest, of ze zoeken een uitweg om te vluchten.

Ik hoop dat deze actie ervoor zorgt dat er voor iedereen in dit land wat meer belangstelling komt voor spiegeling van je gedrag. Nadenken voor je iets zegt of doet en nagaan hoe dit bij iemand anders aankomt. Dat er hopelijk meer aandacht komt voor anderen in hun waarden laten. Dit lijkt in Nederland over het algemeen niet zo in de cultuur te zitten. Nederlanders zijn vaak meer bezig met wat de ander doet dan met zichzelf.”

Lees ook de voorgaande artikelen over de uitspraken van dominee Kort, de aangifte van Leon en de behandeling hiervan door het OM en de column van Rick van der Made over de demonstratie (en waarom dat nog steeds zo belangrijk is).

Meer foto's van de demonstratie te Krimpen aan den IJssel

Astrid Oosenburg, COC Nederland / bron: RTV Rijnmond

Demonstratie / bron: RTV Rijnmond

Demonstratie / bron: RTV Rijnmond

Leon Houtzager  / bron: RTV Rijnmond