Het feit dat ik zelf geen extra aandacht besteed aan mijn geaardheid, geeft andere mensen geen kans om hier iets van te zeggen of er moeilijk over te doen. Het ligt er deels wel aan, hoe je zelf met bepaalde dingen omgaat. Ik kán me vaak genoeg gediscrimineerd voelen. Ik ben homo en heb óók nog eens een donkere huidskleur. Als ik alles wat ik hoor, zie en voel op mijzelf betrek, dan heb ik het heel zwaar. Maar ik laat dat niet toe. 

Wie dat durft en kan, moet opkomen voor degenen die dat niet durven of kunnen.

Nu sta ik wel behoorlijk stevig in mijn schoenen. Dat helpt. Daarom vind ik, dat wie dat durft en kan, moet opkomen voor degenen die dat niet durven of kunnen. We mogen niet onze mond houden. Mensen zijn vaak angstig voor wat ze niet kennen. En vanuit die onzekerheid nogal snel geneigd te oordelen. Zelf ben ik heel open. In mijn vrije tijd ben ik drag queen, treed ik op als Ruby Rouge. Als mensen dat horen, vinden ze daar vaak al bij voorbaat van alles van. Als ik 'gewoon' zou acteren, was er waarschijnlijk niets aan de hand. Nu het gerelateerd is aan de gayscene (en dus voor velen onbekend) vinden mensen het eng. Maar voor mij is het gewoon een hobby, theater. 

Ik vind het trouwens geen probleem als mensen hier vragen over stellen. Mijn collega's weten dat ook. Nu werk ik sowieso in een heel fijn, gezellig en divers team. Iedereen is heel verschillend, maar we kunnen met elkaar echt overal over praten. We weten van elkaar wat ieders expertise is, waar een ander net iets meer van weet of beter in is. En we vinden het niet gek of eng om daar gebruik van te maken. En je merkt gewoon, dat dit niet alleen de sfeer, maar vooral ook de kwaliteit van het werk ten goede komt. 

Terug naar de online expo - 12 portretten, 12 verhalen.