Het Roffa Mon Amour-festival is niet zomaar een jaarlijkse happening in een achterafparkje; nee, het gebeurt gewoon midden in de stad. Een kleinschalig festival, dat wel, maar zó Rotterdams en met een raar acronym als roepnaam: RMA.

RMA? Het doet iets medisch vermoeden. Maar dan de naam: Roffa Mon Amour, dat klinkt wel raadselachtig en betoverend.
“Ja”, beaamt Charlotte: “een impulsieve vondst, want er moest snel een werknaam worden verzonnen voor de registratie van de organisatie. En dan, onverwacht, blijkt die eigenaardige naam aan te slaan. Inderdaad is hij raadselachtig en prikkelend. En het ging rond als een lopend vuurtje”.

'Roffa' is toch straattaal voor Rotterdam?
Charlotte noemt het houtje-touwtjewerk. “Ja, want het is een typisch Rotterdamse aanpak: een idee, snel een haalbaar plan maken, relaties benutten, profiteren van wat toeval, en dan: gewoon gáán. En dan de factor film: Mon Amour, met een knipoog naarHiroshima Mon Amour”.

En wát voor film. Wél met een heel gericht doel, zag ik op jullie portal.
Lisa: “Ja, films van veelbelovende startende filmmakers, die wat bijzonders te vertellen hebben over mensen in hun omgeving. We kiezen op ons gevoel voor toekomstige toppers. We bedachten een festival van twaalf avonden lang, onder de sterrenhemel. En het begon direct te lopen!"

Heel leuk, maar daar bouw je toch geen blijvend festival mee?
Lisa: “Nee, dat is zeker niet alles. We deden het omdat zoiets niet bestond in Rotterdam. En dat kon niet, was onze stellige overtuiging. En we maakten er een verrassende feestavond van. Bovendien proberen we altijd de filmmaker zélf voor het voetlicht te brengen. We creëren topkwaliteit op het dak van het voormalige station Hofplein. En het werkte. Het begon met 250 bezoekers en nu is het 400”. 
Charlotte: “Erg veel groter moet het niet worden. Dit is mooi voor deze locatie en dit filmdoel. En nu, op dit jubileum, zijn er voor het eerst ook twee dagen met een kids-festival”.

En het LHBTQI-karakter?
Lisa: “Nou, van de 12 films toch wel twéé: Corpo Elétrico en Pieles”. 
Charlotte: “Maar als je naar het aspect 'zoekenden' (de Q van questioning, red.) kijkt, dan kunnen we nóg een paar namen noemen: Hiroshima Mon Amour, Wúlu, Apprentice, en mogelijk Kids óók”.

Dan heb je dus de helft van de films te pakken, én LGBTQI! Maar, komt onze doelgroep dan ook kijken?
Charlotte: “Zeker, de bezoekers, meestal jongeren, komen in vriendengroepen om een gezellige avond te hebben en wij zien dat deze groepen meestal zéér gemêleerd zijn, qua roots en qua gender. We doen trouwens ook alles in het Engels wat we trekken duidelijk een internationaal publiek”.

Charlotte (links) en Lisa: "Topkwaliteit leveren op het dak van voormalig station Hofplein..."

En wat doen jullie de rest van het jaar?
Charlotte: “Nou, gewoon doorgaan! Maandelijkse filmavonden organiseren: Discover the director of the future." 
Lisa: “Elke tweede woensdag van de maand in LantarenVenster, Rialto (Amsterdam) en ‘t Hoogt (Utrecht) een hoofdfilm van een kersverse filmmaker. Dit doen we simultaan, met aan het eind van de voorstelling een Q&A met de filmmaker op Skype en WhatsApp, zodat de andere twee locaties online ook kunnen meepraten. En de filmhuizen werken hier graag aan mee. En dan doen we ook nog in Kino: Throwback Thursday met first films of heroes. Ook met discussie achteraf over de makers en hun latere ontwikkelingen op filmgebied."

Waarom zouden mensen met de altijd volle agenda’s naar Roffa Mon Amour moeten gaan?
Dát vinden deze energieke dames maar een lastige vraag. Maar Lisa probeert het: “Nergens vind je zoiets als bij ons festival. Een relatief klein feest met een aantal unieke accenten, én met de snoepmeisjes en -jongens die tijdens de voorstelling langskomen met een plateau vol lekkernijen. Dat laatste is wel een leuke bijkomstigheid, met een knipoog naar het verleden.

Dus: gewoon gaan?
Charlotte: “Zeker, beleef het maar eens een keer..."

Kijk hier voor de LHBTQI-programmering van het festival. Voor alle informatie over het festival, kijk op de website van Roffa Mon Amour.