In de podcast met de winnaar van de Joanne Ellenkamp-prijs zegt Chantal van der Putten – want die kreeg de prijs – dat zij in haar jeugd altijd de rol van ‘het vriendinnetje van’ speelde in haar tijd bij het Jeugdtheater Hofplein. En dat ‘mannen haar matties zijn’.
En dat Chantal veel vrienden en vriendinnen heeft in de stad bleek uit het feit dat meerdere mensen haar voordroegen voor de prijs. Een breed draagvlak dus voor deze actieve, dynamische én sportieve persoonlijkheid. Niet alleen was zij een uitstekende ambassadeur voor de Rotterdamse LHBT-gemeenschap op TV tussen Splinter Chabot en Rik van de Westelaken in, tijdens de botenparade begin augustus in Amsterdam, maar ook haalde zij het geroofde geld van de Out in Rotterdam-rekening weer op door de Marathon uit te lopen.
In deze podcast, waarin zij zelf Paul van Dorst voordroeg voor de JE-prijs, als initiatiefnemer van de Roze Kameraden, is te horen wat Chantal allemaal doet voor de LHBT-gemeenschap: van het organiseren van de ‘Pride March’ tot en met de ‘GRRR’-nieuwsjaarsbijeenkomst. En diverse bestuursfuncties. Voorzitter Carolien Nijhuis verzuchtte dan ook tijdens het juryberaad: "hoe krijg je het voor elkaar’? En dat naast een drukke baan in het onderwijs bij de Hogeschool Rotterdam."
Kortom, luister naar het boeiende en persoonlijke verhaal van deze uitblinker:
Eens in de zoveel tijd kruist iemand jouw pad waarbij je denkt: ‘wat een bruisende persoonlijkheid’. Dat gebeurt in je dagelijkse leven, ‘in real life’ en soms zie je iemand in een filmpje. Zo zag ik de beelden met Kirvan Fortuin waarin hij zijn leven in Rotterdam schetst. De bezieling spat ervan af: wat een stralende, levendige en energieke persoonlijkheid! Hij schetst het verschil tussen zijn bestaan hier en dat in Zuid-Afrika, waar hij vandaan komt. Hoe gruwelijk is het dan om te vernemen dat aan dit sprankelende leven een einde is gemaakt.
Column: ‘Sterker door Strijd’
Rotterdam staat niet strak van de tradities. Zodra er iets riekt naar traditie dan ruimen we het op. Ook de Rotterdamse wapenspreuk (‘Sterker door Strijd’) is nog geen eeuw oud. Aan die hang naar verandering zal het bombardement van mei ’40 wel mede debet aan zijn. Mede, want daarnaast zal ook het karakter van de Rotterdammer meespelen: ‘opruimen die oude zooi en weer door’. Dan is het des te opvallender dat er al sinds 1888 een Rotterdams Jaarboekje is. Je kunt ze allemaal tot en met 2018 inzien op de website van het Stadsarchief.
Diversiteit aan Nieuwe Rotterdammers
Een vorige column ging over de onfortuinlijke KIrvan uit Zuid-Afrika. Zijn gefilmde portret komt voor op de Vlaggenparade aan de Maas. Postuum is hij daarmee onderdeel van de ‘Parade van Nieuwe Rotterdammers’.
De Vlaggenparade is een ‘Wees Welkom’ aan alle nationaliteiten. Elke vlag dient als een eigen mini-ambassade. Je komt via de QR-code op de vlaggenmast op de webpagina van dat land. Of: via de website www.vlaggenparade.nl en kies dan een land. Hier wordt kort het een en ander verteld over dat land. Er staan soms ook actuele artikelen over het land.
Superuse
Sinds juni staat er een vrolijk kunstwerk op het verder grijze en stenige Willemsplein. Het is een ‘re-make’ van een eerder zitobject in het rood. Dat heette ‘Re-Wind’ en was een schepping van Césare Peeren, van Studio Superuse. Hij verwerkte niet-recyclebare windmolenwieken tot een aaneenschakeling van zitprofielen.
Met een aantal mensen uit de Rotterdamse LHBT-community als klankbord is er een ‘complete make-over’ van gemaakt door Mr. June. Daarmee is er vast een claim gelegd op deze plek voor een nog te maken definitief kunstwerk dat de seksuele en genderdiversiteit ‘viert’. Want dat is de wens van de gemeenteraad en de hele LHBT-gemeenschap. Iedere zichzelf respecterende stad heeft een ‘homomonument’, zoals dat gemakshalve wordt genoemd. En nu Rotterdam ook (artikel GayRotterdam: Van Orlando tot Willemsplein).
‘I love the Night Life’
Tegenwoordig wordt het tijdstip waarop ik vroeger ging stappen opgeluisterd door ‘Gute Nacht, Freunde’ vanuit de wekkerradio. Voor mij is het nu dus meer “I loved the Night Life”.
Uit een recente brandbrief van drie wethouders Cultuur: “de nacht is van groot belang voor de aantrekkelijkheid van onze binnensteden en voor velen een belangrijk onderdeel van hun leven”. Dat laatste kan ik alleen maar beamen: heel veel plezier gehad en ’s ochtends met fluitende vogeltjes weer dwars door de stad, lopend naar huis. Want geld voor een taxi, toen…alles ging op in de kroeg of club.
Vrijdag de 13de: altijd een bijzondere dag in mijn bestaan. Zo lang als ik me bewust ben van mijn achternaam doe ik extra voorzichtig. Daar kan ik columns over vol schrijven. Maar dit keer wil ik terug naar vrijdag de 13de maart.
Voor sommige dingen moet je de stad uit. Soms moet je daarvoor naar Amsterdam. Niet te vaak natuurlijk, maar af en toe. Zo ga ik naar de Stopera. Is het niet voor het zalmroze tapijt in de foyer dan wel voor de opera. Sinds het Onafhankelijk Toneel van het toneel is verdwenen, hebben we dat niet meer in onze stad. Zo zou ik naar Amsterdam zijn gegaan voor het theaterstuk ‘Weg met Eddy Bellegueule’, als het daar nog zou worden opgevoerd. Maar dat zit er nu even niet in.
mrt 04, 2024 Meeting