Caro Carter is een non-binair persoon die studeert aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Caro vertelt over diens ervaringen en de reacties die hen krijgt als mensen, vrienden en familie horen dat je non-binair bent.
Onder het motto nooit te oud om te leren volg ik een cursus bij de Erasmus Academie. Dat klinkt heel chic maar het was tot voor kort ‘HOVO’: Hoger Onderwijs Voor Ouderen. Dat klinkt naar Schotsgeruite plooirokken, versleten colbertjes en grijze haren. De cursisten hebben de tijd, het geld en ook de zin om kennis op te doen. Ik doe daar met veel plezier aan mee, want je zit voor een prikkie op de eerste rang bij het wetenschappelijke onderwijs.
Met docenten die er echt werk van hebben gemaakt. Zo geeft Krzysztof Dobrowolski-Onclin les in ‘de Goddelijke LHBT’. Dat gaat over Roze Motieven in de mythologie. Na het eerste college voelde ik me een onbehouwen platte kunstkijker. Dus dat was Les 1: kijken, kijken en kijken.
Een tweede les was zijn uitleg van het Roze Alfabet: LHBTQIAP+. Na het derde deel van de docu-serie van Michiel van Erp ‘Roze Revolutie’ over gender, sekse en identiteit dacht ik het alfabet onder de knie te hebben. Wie deze serie heeft gemist: terugkijken verplicht. Fascinerend om alle persoonlijkheden en uitingsvormen geportretteerd te zien.
Krzysztof liep nog eens haarscherp de letters langs. Het voert te ver om dat nu hier over te doen (is ook nog een beetje preken voor eigen parochie), maar in de discussie met de digitale cursisten kwam verwarring naar boven. Men zag door de letters het alfabet niet meer. De plus aan het eind als ‘restcategorie’ deed de deur dicht. Zeker toen daar ook nog het begrip ‘non-binair’ aan toe werd gevoegd, want dat is onder geen letter te vatten. Dat leidde tot de verzuchting van een van de ‘ZOOM’ers’: “Dit kan handzamer!”
En ondanks dat ik kennis heb van meerdere letters uit het alfabet blijft het een moeizame zaak om dit in bredere kring uit te dragen. Het lijkt me een goede zaak als we ons onder een regenboogvlag en één term kunnen scharen. Lastig natuurlijk met al die net herwonnen identiteiten. Eén letter, één term, sprak mij wel aan: de ‘Q’ van ‘Queer’. Daar werd de betekenis van ‘hokjesloos’ aan gegeven. Dat zou iets moeten zijn dat iedereen aanspreekt. Maar mijn persoonlijke favoriet is toch de ‘G’, uit de Engelstalige opsomming. Want bij ‘Gay’ hoort Vrolijk en dat is wat het Roze Leven is, zonder hokjes.
De homoambassadeurs gingen een aantal jaren terug op bezoek bij schooldirecties. Om te zien hoe zij omgingen met diversiteit. Zo stonden Hugo Bongers en ik een keer op de stoep bij een groot bakstenen schoolgebouw. Er werd opengedaan door een conciërge met een witte bril. “Dag, ik ben Karel. U komt voor de directeur? Loopt u maar met mij mee.”
Dat was nog eens een vriendelijke, duidelijke en efficiënte ontvangst. Duidelijk ook, want wij voelden ons gelijk thuis als homoambassadeurs. Niet alleen vanwege de witte bril, maar ook verder spraken kleinigheden voor zichzelf. Karel wás ook vooral zichzelf. Het gesprek met de directeur en een vertrouwenspersoon uit het lerarenkorps verliep in een goede sfeer. De school staat in een deelgebied met overwegend bewoners met een migratieachtergrond’. Ik citeer uit het verslag van dit gesprek: “Uitgangspunt van het directiebeleid is ‘handhaven van de balans’. De grote verscheidenheid van culturen op de school is een risico. Alles is erop gericht een goede balans tussen culturen, godsdiensten en etniciteiten te handhaven. De directie moet waakzaam zijn, adequaat reageren en extremen eruit halen.” Volgens de directie slaagde men daar redelijk goed in. Allerlei voorbeelden van goede resultaten, oplossingen en gebluste brandjes passeerden de revue.
Mij is vooral bijgebleven dat er in een les over homoseksualiteit gesproken werd. Daarbij vond een aantal jongens van de tussenleeftijd dat ‘die allemaal op een boot moesten worden gezet naar een ver eiland of zoiets’. “Maar wat doen we dan met Karel?” “Neen, Karel niet natuurlijk; Karel is van ons”, luidde het bijna verontwaardigde antwoord. Dat vonden wij een mooi statement bij het slot van ons gesprek. Karel met de witte bril begeleidde ons weer naar buiten. In het verslag staat daarover: “Bij het afscheid meldt de duidelijk homoseksuele conciërge dat leerlingen ‘altijd bij hem komen uithuilen als er iets mis is gegaan.”
Ik ben voor een standbeeld voor onze ‘Karels met de witte bril’.
Gert-Jan Verboom (1978) en Chantal van der Putten (1984) komen allebei uit Rotterdam en werken in hun vrije tijd beiden als redacteur voor GayRotterdam. Gert-Jan werkt verder voor Dona Daria en Chantal is voorzitter van Student Pride NL. Dona Daria, Student Pride NL en GayRotterdam hebben voor de campagne De Schaduwzijde van Coming Out Day de handen ineen geslagen. In dit interview vertellen ze over deze schaduwzijde met betrekking tot studie en werk.
Elke organisatie heeft (on)bewuste vooroordelen en normen. Deze vooroordelen zijn bijna nooit slecht bedoeld, maar hebben uiteindelijk wel invloed op de veiligheid die jij ervaart op je werk en misschien zelfs op de carrièrekansen die je hebt.
Hoe sterk zijn zulke vooroordelen? En wat is je eigen verantwoordelijkheid daarin? Houd je zelf ook zulke beelden in stand of ga je er tegenin? En wat kan je organisatie doen om zulke vooroordelen zichtbaar te maken of, nog beter, weg te nemen?
In deze uitzending gaan we op zoek naar een antwoord op deze vragen. Jojanneke van der Toorn zal ieder thema inleiden. Zij is bijzonder hoogleraar Inclusie van Lesbische, Homoseksuele, Biseksuele en Transgender Werknemers op het Werk aan de Universiteit Leiden en tevens universitair hoofddocent sociale en organisatiepsychologie aan de Universiteit Utrecht. Ze bespreekt feiten en fictie rondom stereotypen, bias en intersectionaliteit. Bregje Spijkerman gaat vervolgens hierover in gesprek met verschillende mensen uit het onderwijs en het bedrijfsleven.
Dit online evenement wordt georganiseerd door KPN en Student Pride NL.
Roze Rotterdam 2018-2022
Als optimistisch mens, geïnteresseerde in de lokale politiek en rechtgeaard homo ben ik blij verrast met het manifest 'Roze Rotterdam 2018 - 2022'. Het dateert alweer uit september 2017 en is gemaakt voor de verkiezingen in maart. Maar wat een goed stuk werk is er geleverd! Het is verplichte kost voor alle raadsleden in spe.
Uit mijn KvK-tijd weet ik hoe ongelooflijk lastig het is de neuzen van alle diverse kikkers dezelfde kant uit te krijgen. Maar het is makers van dit manifest gelukt en dat verdient een hele bos veren. Voor elke betrokken organisatie een.