“Je ziet er niet echt uit als een homo…” Mijn gesprekspartner denkt dat ze me een compliment geeft. Ik krijg meteen aan alle kanten jeuk. “Hoe ziet een gemiddelde homo er dan uit?” vraag ik onnozel, waarna ik zonder blikken of blozen overladen word met stereotype kenmerken door de dame in kwestie.

Mensen lijken niet in verscheidenheid te denken, maar in hokjes. Da’s wel zo makkelijk.

Homo’s lopen als mr. Humphries uit “Wordt U Al Geholpen?” en hebben een hoog stemmetje, en lesbo’s dragen tuinpakken en hebben een snor. Allemaal hetzelfde. One type only, lekker makkelijk.

Een en ander is natuurlijk flink aangewakkerd door de media die vooral in de jaren ‘70 en ‘80 ‘one type only’ lieten zien als het om homo’s ging.

Met een dergelijke typecasting kan ik me voorstellen dat een doorsnee moeder in de jaren ’80 over de rooie ging bij de coming out van haar zoon. Visioenen van haar spruit in een nietsverhullende zwart-leren outfit, waggelend van de ene obscure Amsterdamse homokroeg naar de volgende…. The horror!

Ik kwam dezelfde domme bekrompenheid tegen toen ik vier jaar geleden ging werken als groepsleerkracht op een christelijke plattelandsschool in Zuid-Holland. “We hadden iets heel anders verwacht”, zei een leerling me. Toen ik er voor het eerst kwam werd er bijna verwachtingsvol langs me heen gekeken. Alsof ze dachten: “Step aside mister, we’re waiting for the gay guy!” Het was bijna een teleurstelling toen ze doorhadden dat ik die ‘gay guy’ was. Niks geen roze beglitterde dramaqueen die schalks heupwiegend op plateauzolen door de schoolgangen schreed. Bummer!

Niet dat er iets fout is aan beglitterde dramaqueens overigens, want ik hou er van. Net als van de macho daddy’s, de stoere pot, de over-the-top drags, de grijze provincienicht, de opgepompte twinks en de glamourdykes, om er maar eens een paar te noemen. Ze zijn mijn familie, en het levende bewijs dat de LHBT-gemeenschap mooi en veelkleurig is. Niet voor niets hebben we een regenboog als ons internationale symbool. We komen in alle soorten en maten.

 “Maar je identificeert jezelf toch niet met die freaks?” Ook dit las ik jaren geleden op een forum in een discussie over de Amsterdamse Canal Parade tijdens de Gay Pride.

Wtf? Freaks?

Ik zie geen freaks. Ik zie mooie en dappere mensen die maar al te vaak een pittig gevecht hebben moeten leveren om te kunnen zijn wie ze zijn. Die offers hebben gebracht waar anderen geen weet van hebben. Een hoge prijs hebben betaald voor hun geluk, en trots zijn op wie en wat ze zijn. Die anders zijn dan jij.

Je bent pas een freak als je daar niet mee om kunt gaan.