Tot het moment dat ik wakker werd geschud. Mijn zoon had net een nieuwe relatie en was helemaal blij. Hij vertelde, hoe moeilijk homo’s het wel niet hebben. Ik vond dat hij zich niet zo moest aanstellen. Toen zei hij: “Stel wij lopen samen in het centrum van Rotterdam, dan is het ondenkbaar dat mijn vriend me een zoen kan geven. Mensen vinden daar iets van.” En dat moment, deed mij op zo’n harde wijze de ogen openen. Onze maatschappij denkt blijkbaar anders over homo’s dan ik. En ik had daar gewoon nooit bij stilgestaan. Daar voel ik me nog steeds schuldig over…

Ik ben niet naïef. In al die jaren bij de politie heb ik de allerlelijkste kanten van de samenleving wel gezien. Maar ondanks mijn ervaring, had ik écht geen idee waar mensen die niet aan onze maatschappelijke norm voldoen tegenaan lopen. Zij kunnen niet zichzelf zijn. Hebben niet die vrijheid, door de (voor)oordelen van anderen. Dat vind ik verschrikkelijk. Niet in de laatste plaats, omdat ik zelf mijn vrijheid hoog in het vaandel heb staan.

Het is jouw ultieme vrijheid om je leven te leven zoals jij dat goed vindt

Het is heel simpel: we leven in een democratische rechtsstaat. Houd je je aan de regels, dan heeft verder niemand iets te vinden van wat je doet of vindt. We zijn niet allemaal gelijk. Denken niet hetzelfde, vinden andere dingen leuk of mooi, lekker of vies. En als jij volgens jouw eigen heel strenge normen en waarden wilt leven, of die van jouw geloof, is dat prima. Maar veroordeel dan een ander niet omdat diegene óók volgens zijn persoonlijke normen en waarden leeft. Het is jouw ultieme vrijheid om je leven te leven zoals jij dat goed vindt, om eruit te zien zoals jij wilt en om te houden van wie jij houdt.

Terug naar de online expo - 12 portretten, 12 verhalen.