Dit is een aflevering uit de serie Queer Creatives, waarin we jonge creatieven uit de regio Rotterdam voorstellen die zich als queer identificeren. Maak ook kennis met Emmy Eve, K3RN, Lamin Barrow en Luis Bracamontes.

 Jouw introductie roept al meteen de eerste vraag op. Wat is een artivist?

Artivist betekent dat ik door middel van mijn kunst- en mode-uitingen een verhaal vertel dat mensen aanzet tot activisme. Voornamelijk beeldend en dus niet met woorden.

Wanneer en hoe is je fascinatie voor mode ontstaan?

Als kind had ik al een fascinatie voor mode, maar toen ging het meer om er leuk uitzien. Ik was toen nog geen artivist [lacht]. Ik kwam erachter dat ik door middel van mode mezelf nog meer kon uiten. Ik ben mode toen meer gaan zien als een extensie van mezelf. Ik gaf toen mijn eigen draai aan mijn kleding.

"Ik zag op een gegeven moment ook geen onderscheid meer tussen jongens- en dameskleding. Ik ben mezelf toen wat vrijer gaan voelen."

Hoe gaf je als kleine Jobert een eigen draai aan je kleding?

Mijn moeder zou zeggen dat ik erg kieskeurig was over wat ik elke ochtend aan wilde trekken. Toen ik nog een klein kind was legde ze elke ochtend kleding voor me klaar. Als ik dan opstond, ging ik altijd al mijn kleding veranderen. Ik wilde dan bepaalde combinaties niet aan. Wat klaarlag was altijd heel standaard: een t-shirt en een broek. Ik wilde dan altijd of een hemdje met een jasje erover of twee schoenen van elk een andere kleur. Het ging me meer om de samenstelling van de outfit.
Op mijn veertiende had ik al mijn eerste naaimachine en maakte ik mijn eigen kleding. Toen ik bij Albert Heijn ging werken, moest ik ineens een uniform dragen. Ik was in die periode net ‘uit de kast gekomen’ en ik was op zoek naar wie ik was. Door dat Albert Heijnschortje voelde het alsof ik weer gevangen zat in een kast. Ik probeerde me daarom toch te onderscheiden door onder mijn uniform een zwarte skinny jeans en mijn rode Dr. Martens te dragen. Of door mijn haar te verven in allemaal kleurtjes, zodat ik er toch nog als mezelf uit zou zien. Ik had altijd wel een opvallende stijl die meer tot bloei is gekomen nadat ik uit de kast kwam. Ik zag op een gegeven moment ook geen onderscheid meer tussen jongens- en dameskleding. Ik ben mezelf toen wat vrijer gaan voelen.

Hoe beïnvloedt dat jouw mode nu? Ook in relatie tot je identiteit?

Vroeger voelde ik me door mijn identiteit beperkt in wat ik kon dragen. Ook door de samenleving voelde ik me beperkt wanneer ik bijvoorbeeld op straat liep. Ik woonde in Spangen en daar stonden mensen er niet heel open voor. Ik ging mijn identiteit eigenlijk aanpassen door me anders te gaan kleden dan wie ik was.
Nu is eigenlijk alles wat ik maak een verlengstuk van mezelf. Daarom zijn mijn ontwerpen ook kwetsbaar en stop ik er veel aandacht en tijd in. Elk verhaal dat ik door middel van mijn kleding vertel, is eigenlijk een versterking mijn identiteit. Door in mijn kleding onderwerpen te verwerken waar ik vroeger mee worstelde, kan ik er laagdrempeliger en makkelijker over praten.

"Ik heb door mode toch een manier gevonden om mezelf te laten zien."

Is het vertellen van verhalen een onderdeel van het concept van je label 'Trust Tremus'?

Dat sowieso. Mijn hele merk is conceptueel en alles heeft een verhaal. Van de stof tot de manier van presenteren. Ik vertel ook mijn eigen verhaal. Ik voelde me lang in hokjes gestopt en niet gezien door de maatschappij. Hier komt ook het alienconcept vandaan. Ik heb door mode toch een manier gevonden om mezelf te laten zien. Een alien is voor mij iemand die al schittert van zichzelf, maar nooit de kans of het platform heeft gekregen zichzelf te laten zien. Als designer wil ik mijn aliens daarbij helpen. Mijn designs zijn altijd heel erg opvallend. Je wordt sowieso gezien als je iets van mij draagt. Dat is ook één van de redenen waarom ik met reflective werk. Reflectieve stoffen schitteren al van zichzelf, maar zodra er licht op komt dan schittert het nog feller.

Welke mensen, of aliens, schitteren zo fel dat ze jou inspireren?

Tijdens Political Catwalk won ik met een ontwerp voor Sylvana Simons. Ik voelde een diepere connectie toen ik met haar in gesprek ging. Dit ging over hoe zij werd gezien en hoe ze werd geportretteerd in het dagelijks leven en op tv. Ik heb dat op mijn manier ook meegemaakt in mijn community. Mensen die me niet kenden, kwamen naar me toe. Ze hadden wel van alles over me gehoord en doordaar hadden ze een bepaald beeld van mij als persoon. Het raakte me enorm dat ik conceptueel in een outfit iets neer kon zetten waar onze gedeelde ervaring in naar voren kwam. En dat zij zich vrij kon voelen in mijn ontwerp.

Qua mode werd ik vroeger erg geïnspireerd door Alexander McQueen. Hij was toen ook een designer die in elke show en zijn designs een verhaal stopte. De laatste jaren kijk ik wat meer naar Oliver Rousting. Niet zozeer als designer, maar omdat hij de eerste donkere persoon was die bij een oud modehuis creative director werd. En dat is gewoon een enorme inspiratie. Dat je als jong persoon van kleur bij House of Balmain van stagiair op kan klimmen naar assistent creative director naar uiteindelijk de positie van creative director. Ook de hele omkeer die hij daar heeft gerealiseerd door gebruik te maken van social media. Hij was een van de eersten die vanuit een oud modehuis met Instagram ging werken…. Dat is gewoon amazing.

Wat is je ultieme droom op dit moment waar alles samen zou komen?

Mijn ultieme droom houd ik nog even voor mezelf. Wat ik er wel over kan zeggen, is dat ik meer ruimte wil creëren voor aliens om hun creativiteit te uiten en hun talent te ontwikkelen. Be ready for our invasion!

Je kunt meer over Jobert en Trust Tremus vinden via Instagram.