De eerste stopplaats is mijn favoriet om een avondje te beginnen: een winkel met veel spiegels met héél véél fairy-types. Ik krijg een warme hug van Eric die mij in zijn stoel plaatst. Hij voelt precies wat er deze avond nodig is. Hij boetseert een strakke kuif die keihard gefixeerd wordt. Daar krijg ik subtiel een Rock & Roll T-shirt bij aangepraat. Ik stap gerestyled en happy naar buiten en steek over naar mijn hang-out om de avond te beginnen.

Meestal is wijn in café geen toppertje. Maar in deze niet al te grote loungebar maakt men er werk van. Een beschaafd glas ‘wit’ gaat fris, tintelend en geruststellend naar binnen. Als zo’n eerste slok goed valt, krijg je het juiste ‘Bliss’-gevoel. De omgeving helpt daar natuurlijk ook bij: een superstrakke bar, gedempt licht is altijd prettig aan het begin van de avond. De bar is zwart met roodleren krukken ervoor. Op de bar een buitenissig XXXL-size bloemstuk, geraffineerd uitgelicht. Over de hele achterwand een spannend fotoportret in zwart / wit dat intrigeert en bij blijft. Hier koop je je chipband voor de avond: one size fits all. En er zijn altijd oude bekenden.

Verderop is een wervelende dance-act. Hoe kun je daar nu met je rug naar toe staan, denk ik?

We worstelen ons met cocktail en al door de eilanden van plezier.

Samen met een goede stapmaat ga ik verder, richting Rivierkade. We stappen op een rollende loopband in gangway-vorm, op weg naar het vrolijk verlichte cruiseschip. Terwijl we naar binnen worden gezogen klinken er aankondigingen over wat er vanavond te doen is. Op de overhuiving wisselen plaatjes in hoog tempo. Het maakt nieuwsgierig en verhoogt de spanning. Tot aan het eind de deuren openzwaaien en we The Grand Ballroom binnengaan. De ruimte is gevuld met kleine podia, sommige hoog boven de massa, barretjes, hangplekken, speeltafels, counters langs de zijkant. Eenmaal binnen sta je midden in een kakofonie van beweging, kleur, licht, geluid. En geur: die wisselt prettig om je heen. We zetten hoog in en nemen een Dubbele El Diablo-cocktail bij onze favoriete barman. Verderop is een wervelende dance-act. Hoe kun je daar nu met je rug naar toe staan, denk ik? We worstelen ons met cocktail en al door de eilanden van plezier. Onderweg is stapmaat blijven plakken. 

Ik stap over naar de volgende boot: een oude coaster met een diep ruim waar je langs stalen trappen in verdwijnt. Langzaam verandert de sfeer en de muziek: de muziek neemt het over: Music Takes Control. De Diablo wordt een beugelfles en het spijkerjack gaat uit. In het ruim van Cap San Diego ‘geht’s los’. Honderden six-packs gaan los en vormen samen ‘The Main Attraction’ van de avond. Ook het nieuwe T-shirt gaat uit. Al die uren in de gym…. De ogen scannen voortdurend, de blik gaat op oneindig en ik los op in het geweld van laser, beats en decibels.

Via een donker deel achter in het ruim (gloeien hier allemaal lichtpuntjes en ruikt het hier naar rook?) glijd ik schuifelend door een compleet duister vol gefluister en geritsel naar buiten. Ik wijs naar het lichtende oosten en vraag aan degene die naast me staat: “Gaan we die kant uit of woon jij hier in de buurt?”