Dinsdag 10 mei 2016. De semi-finale van het ESC in Stockholm. Natuurlijk zit ik ook keurig op de bank voor de TV met een wijntje en voldoende snacks om anderhalf uur door te komen. De voorrondes doen we bescheiden in huize Renkema-Te Riele, maar zaterdag gaan we los.

Van de eerste inzendingen ben ik niet onder de indruk, en Douwe Bob is (als zesde) de eerste deelnemer waar ik enigszins vrolijk van word.

En dan, als negende, komt de Russische Sergey Lazarev met het liedje “You Are The Only One”. En ineens, in drie minuten, wordt het me duidelijk hoe intens schizofreen Rusland eigenlijk is. Want hoewel de Russische regering (met flinke hulp van de hate-group die Russische Orthodoxe Kerk heet) LHBT'ers de oorlog heeft verklaard, ze als leprozen systematisch naar de marge van de samenleving drijft en hun rechten met voeten treedt, lijkt ze er geen problemen mee te hebben om mee te doen aan een inmiddels bijna globaal liedjesfestival dat een onmiskenbare liefdesrelatie heeft met diezelfde LHBT-community. Schijnt het geen probleem te zijn om een zanger te sturen die zo uit een Bel-Ami gay-pornofilm lijkt te zijn gestapt en zo, half ontbloot, te flirten met de vijand. Om maar niet te spreken van de performance zelf: een schaamteloze maar stuk-geperfectioneerde kopie van de winnaar van vorig jaar.

Rusland doet er alles aan om te winnen. En bij mij rijst dan de vraag: waarom in godsnaam? Hoe ziet men dat voor zich? Volgend jaar met z’n allen naar een land waar homorechten net zo prominent aanwezig zijn als het IQ van Britt Dekker? Mogen we volgend jaar dan ineens wel zwaaien met een regenboogvlag, die daar normaliter hetzelfde effect heeft als een swastika-shirt op een drukbezochte Bar Mitswa? Hoe gaat de Russische organisatie volgend jaar de Eurovisie-gedachte uitdragen? Dat is toch bespottelijk?

Sergey kreeg op de dag van de semi-finals van homo-zender OUTTV de OUTmusic Award uitgereikt. Ik vind dat nogal dubieus en krijg weer dat ambivalente gevoel. Natuurlijk, hij is een leuke vent, flirt er lustig op los en is een goede zanger. Maar hij vertegenwoordigt zijn land en staat daar niet op persoonlijke titel. Deze award komt dus in een grijs gebied terecht tussen artiest en politiek (zeker als je bedenkt dat voor Rusland het ESC niet zomaar een liedjesfestijn is maar al jaren een prestige project met -ook- een enorm politiek facet). De ESC organisatie kan nog zo hard roepen dat ze politiek en het ESC gescheiden wil houden, maar dat is een wassen neus wanneer het Rusland betreft.

Dus ik ga voor Douwe Bob op nummer 1. Of dat lieve meisje van Oostenrijk. En Rusland op nummer 2. Want het is echt een goed nummer, een ijzersterke performance en een leuke vent. Nummer 2 is een prachtpositie. En een mooi signaal aan Rusland: don’t fuck with the gays!