Het immigratiedebat en LHBT+

Afgelopen 23 augustus gaf Haroon Ali in de Volkrant een analyse van het immigratiedebat binnen de LHBT+beweging. ‘Het immigratiedebat splijt de homobeweging,’ schrijft hij. ‘Lukt het zo nog om eensgezind voor lhbti’ers op te komen?’

Het kan dus wel…

Zelf had ik het ook gezien, in de krant, de aankondiging voor 10 jaar de Keerweerparade in Ahoy. Maar man Dennis wees me er ook op en zei: “Dat zou nou eens leuk zijn; een avondje uit.” Net als vele andere Rotterdammers waren we al een half jaar nergens meer naar toe geweest. Behalve naar een bijzonder geslaagd openingsconcert van het Rotterdams Philharmonisch, met 400 man in de grote zaal van de Doelen. Dat was ook uit en Lahav Shani mocht er zijn, midden tussen het orkest ‘in the round’, maar het is toch anders dan de meezingers van de Keerweer.

Het coronavirus laat ons ook deze week niet los. Terwijl wetenschappers druk bezig zijn met het ontwikkelen van een vaccin, weet een deel van de Nederlandse bevolking allang de remedie op deze vooralsnog ongrijpbare ziekte. Homo’s zijn volgens sommigen niet alleen de oorzaak van het coronavirus, ze zijn ook de sleutel tot de oplossing. Ban homo’s vooral uit, want daarmee voorkomt u erger.

“Ik doe mijn eigen ding” is de nieuwe vrolijke single van de Rotterdamse zanger Nigel Andrews. Het is zo’n gevleugelde uitspraak: “ik doe mijn eigen ding”, je hoort het mensen vaak zeggen die zich er graag op laten voorstaan dat enige vorm van zich conformeren hen vreemd is. Zij zijn vrije vogels, ze gaan en doen zoals het hen belieft. Mijn ervaring is dat hoe nadrukkelijker men het zegt, hoe minder het zo is. Zij die echt ‘hun eigen ding doen’, doen dat geruisloos. Het houdt namelijk niet in dat je het ding wat je dan doet met veel misbaar moet doen om aan iedereen te laten zien en merken dát je het doet.

“Ik doe mijn eigen ding” is de nieuwe vrolijke single van de Rotterdamse zanger Nigel Andrews. Het is zo’n gevleugelde uitspraak: “ik doe mijn eigen ding”, je hoort het mensen vaak zeggen die zich er graag op laten voorstaan dat enige vorm van zich conformeren hen vreemd is. Zij zijn vrije vogels, ze gaan en doen zoals het hen belieft.

Deze maand is het precies vijf jaar geleden dat mijn ex-werkgever GPO-WN (een gereformeerde onderwijsorganisatie) en ik in een juridische strijd terecht kwamen. Enkele weken eerder was ik officieel uit de kast gekomen. En homo’s kunnen nu eenmaal niet voor de klas staan, vond men bij GPO-WN. Het idéé alleen al...  

In 1975 was bokser Muhammad Ali uitgenodigd om een groep studenten toe te spreken op de Harvard-universiteit. Iemand uit het publiek riep: “Geef ons een gedicht, Muhammad!” Hij pauzeerde even en zei: “Me. We.” Het werd meteen bekend als het kortste gedicht uit de Engelse taal. De Duitse kunstenaar Benjamin Bergmann verwerkte dit thema in verschillende kunstwerken en sinds maart van dit jaar is er in Rotterdam een Me/We kunstwerk voor seksuele diversiteit te zien. Niet op een vaste plek maar het kunstwerk maakt een tour door Rotterdam. Momenteel is het te zien in de Centrale Bibliotheek. Het bestaat uit een selfie-wand en een videoreportage.

“Je ziet er niet echt uit als een homo…” Mijn gesprekspartner denkt dat ze me een compliment geeft. Ik krijg meteen aan alle kanten jeuk. “Hoe ziet een gemiddelde homo er dan uit?” vraag ik onnozel, waarna ik zonder blikken of blozen overladen word met stereotype kenmerken door de dame in kwestie.

Mensen lijken niet in verscheidenheid te denken, maar in hokjes. Da’s wel zo makkelijk.

Homo’s lopen als mr. Humphries uit “Wordt U Al Geholpen?” en hebben een hoog stemmetje, en lesbo’s dragen tuinpakken en hebben een snor. Allemaal hetzelfde. One type only, lekker makkelijk.

Een en ander is natuurlijk flink aangewakkerd door de media die vooral in de jaren ‘70 en ‘80 ‘one type only’ lieten zien als het om homo’s ging.

Met een dergelijke typecasting kan ik me voorstellen dat een doorsnee moeder in de jaren ’80 over de rooie ging bij de coming out van haar zoon. Visioenen van haar spruit in een nietsverhullende zwart-leren outfit, waggelend van de ene obscure Amsterdamse homokroeg naar de volgende…. The horror!

Ik kwam dezelfde domme bekrompenheid tegen toen ik vier jaar geleden ging werken als groepsleerkracht op een christelijke plattelandsschool in Zuid-Holland. “We hadden iets heel anders verwacht”, zei een leerling me. Toen ik er voor het eerst kwam werd er bijna verwachtingsvol langs me heen gekeken. Alsof ze dachten: “Step aside mister, we’re waiting for the gay guy!” Het was bijna een teleurstelling toen ze doorhadden dat ik die ‘gay guy’ was. Niks geen roze beglitterde dramaqueen die schalks heupwiegend op plateauzolen door de schoolgangen schreed. Bummer!

Niet dat er iets fout is aan beglitterde dramaqueens overigens, want ik hou er van. Net als van de macho daddy’s, de stoere pot, de over-the-top drags, de grijze provincienicht, de opgepompte twinks en de glamourdykes, om er maar eens een paar te noemen. Ze zijn mijn familie, en het levende bewijs dat de LHBT-gemeenschap mooi en veelkleurig is. Niet voor niets hebben we een regenboog als ons internationale symbool. We komen in alle soorten en maten.

 “Maar je identificeert jezelf toch niet met die freaks?” Ook dit las ik jaren geleden op een forum in een discussie over de Amsterdamse Canal Parade tijdens de Gay Pride.

Wtf? Freaks?

Ik zie geen freaks. Ik zie mooie en dappere mensen die maar al te vaak een pittig gevecht hebben moeten leveren om te kunnen zijn wie ze zijn. Die offers hebben gebracht waar anderen geen weet van hebben. Een hoge prijs hebben betaald voor hun geluk, en trots zijn op wie en wat ze zijn. Die anders zijn dan jij.

Je bent pas een freak als je daar niet mee om kunt gaan.