Mateloos
Ik zou mezelf niet direct als een poëtisch type willen betitelen. Het enige gedicht dat ik uit mijn hoofd ken is ‘Stadsgezicht’ van Jules Deelder. Ik ben misschien te Rotterdams, nuchter en prozaïsch voor ‘Poëzie’. Maar in mijn boekenkast bleek ik, bij de grote coronaopruiming, toch over een volle plank met poëzie te beschikken. Dat begint met de bundel ‘Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen’.

'Rainbow-vote': beken kleur

Hoera: ik mag weer stemmen! Eén keer in de vier jaar is het democratische feest. En het electorale spektakel is nu nog groter dan ooit. In voorbije jaren was het voor mij op afstand al duidelijk wat ik ging stemmen. Man Dennis zat in Brussel in de politiek en dan zie je van dichtbij waar iemand voor staat: 100% bevlogenheid, inzet en sociaal.
Maar dat is verleden tijd en nu ligt het politieke speelveld weer open. Dat maakt het ineens minder voor de hand liggend. Er is zoveel gebeurd in die afgelopen jaren. Het hele parlementaire bouwwerk heeft een deuk opgelopen. Bij de toeslagenaffaire bleek iedereen pakken boter op z’n hoofd te hebben. Dit keer beperk ik mijn keuze tot een homo-vriendelijk persoon.

Wishful Drinking

Deze avond voel ik het aan komen: ik ga uit en er is geen weg terug. Het knispert in de lucht en in de maagstreek is er sprake van prettige opgewondenheid. Als dat gevoel bezit van je heeft genomen, weet je hoe laat het is. Het aantrekken van de juiste strakke leren broek met blauwe bies is een goed begin. Verder moet de outfit niet te ingewikkeld zijn: een spijkerjack waar je wat in kwijt kunt. Het moet niet in de weg zitten. En mocht ik het in de loop van de nacht kwijtraken….

“Wie dit voor elkaar heeft gekregen verdient een medalje!”, riep ik populair naar (inmiddels voormalig) locoburgemeester Bert Wijbenga. We zijn in café Boudewijn en het is donderdag 19 augustus. Een wat nerveuze ceremoniemeester prest ons om te gaan zitten. Want staan in de kroeg: dat mag niet. En met een locoburgemeester ‘in da house’ wil je geen gedonder. Het gaat om de kick-off van de nieuwe supportersvereniging van Feyenoord, de ‘Roze Kameraden’.

Bert spitst zijn speech bijna helemaal toe op voetbal. Hij heeft daar ook verstand van. In ieder geval veel meer dan ik. Hij heeft het moeiteloos over de tegenstander van die avond, de Zweedse Elfjes en dat ze helemaal ‘van Slot gaan’. Hij brengt het met verve voor het voetlicht. Hij vertelt natuurlijk ook dat het zo goed is dat de LHBTI+-gemeenschap zich laat zien in De Kuip. Dat wordt nog wat in Vlaardingen.

Maar de meest spectaculaire spreker van de avond is de grondlegger van de nieuwe vereniging: Paul van Dorst, sportschoolhouder op Zuid. Hij heeft het initiatief genomen tot de oprichting van de LHBTI+-supportersvereniging. Ik heb geleerd mannen die hun speech beginnen met ‘ik ben niet zo’n groot spreker in het openbaar’ te wantrouwen. En ja hoor: de sterren van de hemel, zeer to the point en voor de volle 100% bevlogen. Dat moest ook wel, want de Roze Règâhs uit Den Haag waren ook aanwezig. Ze kwamen na hem om als eerste ‘zusterclub’ een Regenboogvlag aan te bieden. Het feest werd, na het tekenen van de oprichtingsakte door Paul en de andere twee bestuursleden ten overstaan van mevrouw de notaris, compleet. Alle aanwezigen zongen luidkeels ‘het lied van Feyenoord’: Hand in Hand, kameraden. Daarin zitten de woorden: "Je zoekt een plaatsje in de zon waar je zo gezellig zit."

Hoe anders was de reactie van een ander deel van het legioen: absoluut niet zonnig, het tegenovergestelde van ‘gezellig’ en er was 'geen plaats voor homo’s'. Feyenoordfans met te veel rood-wit bloed in de aderen en een zwarte plaat voor hun kop bekladden de sportschool op Zuid met leuzen die pijn doen. Op een andere tribune ben ik ook wel eens uitgescholden voor ‘homo’, maar dan niet met dat vreselijke voorvoegsel erbij. Tegenwoordig schijnt dat schering en inslag te zijn. Ik hoorde laatst dat iets ‘k..k.r-gezellig’ was geweest. Ik zet maar puntjes voor wie het niet vat. Ik kan het niet vatten.

De bestuurlijke leiding van Feyenoord deed er ook wat lang over om afstand te nemen van de vuilspuiterij. Maar dat verbaast mij niets (zie mijn column van een paar weken terug ‘Alleen maar winnaars’).

Blijft staan het fantastische initiatief van Paul en zijn lef om naast de Feyenoordvlag de Regenboogvlag te laten stralen, net als op de boot in de Scheepmakershaven, met de naam ‘Harmonie’. Misschien kan een ‘vetleren medalje voor Paul’ Vincent zijn eerste goede daad zijn?

‘Ons’ Wereldmuseum is bijna weer terug en open. Als onderdeel van een ‘vierschap’ aan instellingen gewijd aan Wereldculturen. Na een periode van reorganisatie en verbouwing staat het weer als een huis. Een van de nieuwe onderdelen is ‘de Superstraat’: op zich al een reden om een keer te gaan kijken. Ok, speciaal voor de ‘kids’ maar ook voor volwassenen een eyeopener.

Een paar vrijdagen terug liep ik met drie vrienden de Tasty Walk. Wij deden de VrijMiPro. Dat was een prettige variant op de VrijMiBo. Daar zijn foto’s van, maar die zijn niet geschikt voor publicatie. Want we zitten op het terras. Weliswaar op gepaste afstand, maar het mocht niet. Geen nood. Even verderop stonden publieke picnictafels, met banken. Ondanks het bizar stralende voorjaarsweer was er plek genoeg. Zes keer een klein culinair feestje. Met van die kleine flesjes vliegtuigwijn. Na heel lang ‘gelockdownd’ te zijn, waren we helemaal los. Corona brengt veel narigheid, maar ook die wandelingen met vrienden. “Moet jij nog ergens naar toe straks?” “Nee, ik heb alle tijd. En jij?” Dat alleen al. Tijd voor elkaar en al wandelend hoor je nog eens wat. 

Het EK 2020 nadert zijn hoogtepunt. Zondag wordt de éne winnaar bekend. Ook zonder onze ‘Orange Manschaft’ is het een spannende ontknoping. Een aantal wedstrijden terug was er collectieve verontwaardiging over de Hongaarse anti-homowetgeving. En ook verontwaardiging over hoe de UEFA daar op zijn beurt weer halfslachtig mee omging.

Dat deed mij denken aan mijn ervaringen als homo-ambassadeur medio jaren ’10 toen we een bijeenkomst hadden gepland voor voetbalclubs met de snoevende titel ‘Alleen Maar Winnaars!’.

De homo-ambassadeurs waren door B&W-gezondenen, ‘mensen met een missie’. Een bijdrage leveren aan de acceptatie van LHBT’ers & diversiteit in de stad. Wij begonnen met het onderwijs. Wij stonden niet voor de klas, maar spraken met de directies van scholen: ‘Hoe is e.e.a. hier geregeld?’ Dat leverde allerlei inzichten en ‘best practices’ op. De toenmalige wethouder heeft er haar voordeel mee gedaan.

Na het onderwijs wilden wij ons richten op de sport. En waarom ook niet: voetbal. Daar was nog wel een wereld te winnen. Dat bleek al bij het maken van afspraken met ‘de grote drie’ uit het betaalde voetbal. In één geval moesten we grof geschut ‘boven over’ inzetten om überhaupt een afspraak te maken. Met vier m/v sterk op gesprek in een glazen vergaderzaal. De rest van het personeel was duidelijk gebriefd: “Er komen zo homo’s, maar allemaal normaal doen s.v.p.!” Het was net niet zo dat ze met de neus tegen de ruiten geplakt stonden, maar de verwachtingen waren hoog gespannen.

Het viel natuurlijk zwaar tegen toen er geen wat nu Martien Meilanden, Paul de Leeuwen of Ellie Lusten zouden zijn, binnenkwamen. Mannen in pak met stropdas en een degelijk geklede vrouwelijke directeur met een respectabele track record. Toen de kou uit de lucht was en er niks opzienbarends te zien was, hadden we een heel goed gesprek.

Wij wilden het aandachtsveld wel breder trekken: niet alleen acceptatie van homo’s, maar van diversiteit in den brede én ook racisme. We spraken af een expertmeeting te doen, in de herfst. De grote drie zouden daar voor bestuursleden van amateurvoetbalclubs laten zien wat zij deden aan projecten: hun ‘best practices’. Datum geprikt, wethouder geregeld, RADAR deed mee en ook de John Blankenstein Foundation zou een bijdrage leveren.

Maar toen we de bijeenkomst verder wilden ‘afwerken’, kregen we te horen dat we ‘een korting op de zaalhuur konden krijgen’. Maar meer ook niet: geen verhaal, geen best practice, geen medewerking. Uren voor lul gesproken met de grote drie en veel geregel, georganiseer en gezoek naar de uit te nodigen amateurbestuurders. Want dat is verre van goed georganiseerd, zo bleek. Kortom: nada, niente en zeker niet ‘Alleen Maar Winnaars!’. Er is inderdaad nog een wereld te winnen.

Evenementen, Iconische Evenementen én de Marathon zijn er in Rotterdam. Bij de laatste ligt mijn ‘PR’ (Persoonlijke Record) meer aan de zijlijn, in de PR. Dat is dan bij de start, bij het 35 km-punt en bij de finish. ‘In mijn tijd’ verzamelde iedereen zich op het stadhuis rond Lee. Om 12.00 uur klonk ‘You’ll never walk alone’ via de gouden microfoon. En uit duizenden kelen, dicht op elkaar gepakt op de Coolsingel én op de trappen van het Stadhuis. Niet zomaar kippenvel, maar XL-kippenvel. Dan een ouderwets kanonschot, applaus en het geroffel van tienduizend sportschoenen.

PR-record
Voor de gasten op de ‘VIP-tribune’ ook het startsein voor 2 uur netwerken. Er is blijkbaar altijd wat te bepraten, te regelen of te ritselen met elkaar. Wel met een oog schuin gericht op de monitoren in de Burgerzaal. Zitten we nog onder de magische tijd uit 1988 van Densimo, 2.06.50? Tegen 14.00 uur allemaal weer naar buiten, want het kon elk moment gebeuren. ‘Marathon Mario’ mocht dan het lint-met-sponsor-naam om de gelukkige winnaar hangen.

‘Houd vol’
Ik spoedde me daarna snel met de metro – wat een zegen op zo’n dag voor de stad – naar Kralingen. Mijn zwager had daar het 35 km-punt aangewezen als ‘dood’ punt. Daar kon hij wel een aanmoedigende mentale boost gebruiken. Ruim voor zijn schematijd stond ik daar aan de Kralingse Plaslaan. Bij een feestelijk hoempa-pa-orkestje met opwekkende deuntjes. En daar stonden ook in bontjas gehulde dames, die met een Kralings kak-accent scandeerden: “Houd vol, Houd vol, je doet het voor je lol!” Sommige lopers keken wat verdwaasd naar deze dames die het vast goed bedoelden. Als blikken konden doden...

Running Ambassadors
Ik keek goed uit naar mijn zwager en miste daardoor onze KvK-directeur Ton. Die kwam naar de zijkant van de weg en tikte mij op mijn schouder: "Sta je hier nou om ons aan te moedigen of wat?” Ton was een van de 75 Rotterdam Running Ambassadors. Dat is (was?) een groep hardlopers uit het Rotterdamse zakenleven. En die werden aangemoedigd met de Spartakreet “RRA naar voren”. Ton liep die keer fris, vrolijk en geheel heel een nieuw PR. Sommige mensen kunnen dat.

Banaan
Dit jaar sta ik weer aan de Kralingse Plaslaan. Met op haar verzoek één banaan. Dit keer voor onze kleine, dappere durfal Chantal. 42 Kilometer en nog wat: doe je dat voor je lol? Ik hoop dat zij het volhoudt. Want zij doet het ook voor ons, ‘OiR’. Kijk op Gofundme en stort 42 bananen (en nog wat) op de rekening.